Καταρχάς, θα ήταν ανεύθυνο από την πλευρά των γονέων να εντάξουν το παιδί τους σε μια ομάδα ή να το βάλουν σε κάποιο μάθημα χωρίς να έχουν κάνει έρευνα αγοράς. Είναι απόλυτα θεμιτό οι γονείς να βεβαιωθούν ότι ο φορέας που θα εμπιστευθούν το παιδί τους λειτουργεί με ασφάλεια, με αρχές και αξίες που θα ωφελήσουν το παιδί τους και ότι το ανθρώπινο δυναμικό είναι το κατάλληλο. Βλέπουμε συχνά και στο βουνό κακώς κείμενα..Αδιάφορους προπονητές, με κακούς τρόπους, να καπνίζουν στα lift παρουσία παιδιών..κάθε άλλο παρά πρότυπα..Ωστόσο, αφού ο γονέας κάνει την έρευνά του όπως οφείλει, θα πρέπει να δώσει χώρο στο παιδί του, ώστε να αυτονομηθεί και να κοινωνικοποιηθεί,  και να εμπιστευτεί τους εκπαιδευτές που θα αναλάβουν το παιδί του και τον φορέα που αυτός επέλεξε!

Η παρουσία των γονέων όταν τα παιδάκια είναι πολύ μικρά, ειδικά στην αρχή του μαθήματος μέχρι να προσαρμοστούν, είναι έως και βοηθητική ενώ, για κάποια μειοψηφία μεγαλύτερων παιδιών είναι ευεργετική. Αν το μάθημα είναι ατομικό..καλώς! Αν όχι όμως, αποσυντονίζεται όλη η ομάδα και ίσως κάποια παιδιά αρχίζουν να αισθάνονται άσχημα και να αναρωτιούνται..οι δικοί μου γονείς δεν ενδιαφέρονται για μένα? Στην πλειοψηφία τους τα παιδιά παρουσία γονέων νιώθουν άγχος καθώς περιμένουν την αντίδραση του γονέα, παρουσιάζουν έλλειψη προσοχής αφού του την τραβά ο γονέας, και γενικότερα η απόδοσή τους είναι μειωμένη.

Από την άλλη, οι γονείς όσο περισσότερο παρακολουθούν, τόσο περισσότερο μπαίνουν στον πειρασμό να εμπλακούν στην προπόνηση. Μοιραία θα περάσουν στον σχολιασμό..κάπως έτσι θα πέσει και σύγκριση και αξιολόγηση..κάπως έτσι θα γίνει ο γονέας προπονητής..κάπως έτσι θα χαθούν οι ρόλοι και ο αρχικός στόχος,ο οποίος ήταν το παιδί να απολαύσει όλες τις χαρές και τα οφέλη του Σκι..και κάπως έτσι το παιδί θα φύγει από το άθλημα και θα πάει σε κάποιο άλλο για να ξαναγίνει ο ίδιος κύκλος..

Το καλύτερο που έχει να κάνει ο γονέας, είναι να χαρεί και αυτός το βουνό όπως διασκεδάζει το παιδί του και αν θέλει να «κλέψει» μια ματιά να το κάνει διακριτικά. Το ίδιο πρέπει να κάνει και σε περίπτωση αγώνα..να καμαρώνει σιωπηλά, σαν φίλαθλος και όχι σαν οπαδός και  χωρίς φυσικά να δίνει συμβουλές.

Ο ρόλος του γονέα είναι η υποστήριξη του παιδιού – συναισθηματική και υλική- και η ενθάρρυνση. Και μόνο που το παιδί θα αντιληφθεί ότι υποστηρίζει την προσπάθειά του ή την δραστηριότητά του και το παρακολουθεί χαρούμενος, θα απελευθερωθεί!

Όποιες διαφωνίες, και αν, υπάρξουν με τον προπονητή ή με τον υπεύθυνο φορέα στην πορεία, θα πρέπει να εκφράζονται μόνο κατ’ιδίαν και αν ο γονέας διαπιστώσει πως τελικά έκανε «λάθος» επιλογή, μπορεί να αποχωρίσει  χωρίς εντάσεις που θα ζημιώσουν τελικά μόνο το παιδί.